Вось стаіць дзяўчынка на прыпынку, глядзіць па старанах. Добра адзета, глазкі прыгожыя і фігура здатная, але ў вачах чытаецца нейкі сум. І здаецца мне, што гэта ад таго, што ёй трэба трошкі тарчаць, а яна гэтага не разумее і сумуе. Я ж не магу да кожнай дзяўчынкі падыйсці і сказаць: "Тарчы, можа, калі-некалі!", мне трэба дома варыць рыбу.